Sözü edilen o cehenneme, hissettiğimin bir parçası bile düşse, utanırdı cehennemliğinden. Sefalet döngüsündeki bu zavallı fani bedenimi aşan bütün imkansızlıklar kışkırtıyor karanlığımı. Neylesi bir güç istenci bu böyle? Zamanı tutup bükmek, ölümü bir hastalık gibi iyileştirmek, tükenmiş bir cesedi, kalbimde değil de dünyaya geri taşımak istiyorum. Yaşamak matah olduğundan değil, merak dolu gözlerinin ışıltısını yeniden dünyaya çevirmeni, denizi tatmanı, her güzelliğe şahit

haberin yok zamanın üstünü nasıl hoyratça örttüğünden benimse bir halı gibi içimi ezdiğinden haberin yok epeyce eksildiğimizden yalnız uğurlarken değildi bir başınalığımız sonrasında da gidenin vakti kalmayana dokunmadı taksit taksit terk edildik sen hep bilirdin zaten insan soyunun güvenilmezliğini ve bu yüzden her yokuşta her kapı eşiğinde dört yol ağzında karşılardın beni kuşatırdın zarifçe etrafımızı başımı nereye çevirsem orada olurdu gözlerin ve kazayakların fakat şimdi

Hiyam düşer sandılar içime, sığınacak bir harabe edası taşıyan gözler olsa da, söz konusu değil hiçliğimden geçemem vaz. Çünkü "Weltschmerz"i giyindim, göğsümün tam ortasına yerleşti. Üç kez gömüldüm dünyaya. Lenflerimde sakladım hem seni, hem kendimi; ciğerlerimde, ölü kelebeklerle birlikte, acı sıçrıyor cümlelerime. Son yokuşlarda benimle ol diye boynuma seni işledim. En iyi sen biliyorsun, birtanem, vakti zamanında tırnaklarımı geçirdim yaşama; fakat gülünç bir acı döngüsü

senden yoksun olduğumu bilmez kimse yamacındaki o eski güzelliğimi tanıyamaz gayrı nasıl bilsin?  şahit olmadı bu şehirde kimse bizim yarattığımız fanusa gözlerinden gözlerime yansıyan ışıltıya denk düşemedi hiç kimse bu yüzdendir düz bir zaman çemberinin içinde zavallı insanoğlundan sakınışım seni ölümün herkesin başına gelecek sâfi bir yaşam koşulu olduğunu yedi yaşımdan beri biliyorum ancak öyle parçalandı ki ruhum ömründen feragat edip bana bir ömür yaratmış olduğun halde

Senin yokluğunda,  nefsin aynasında silindi suretlerim. Aldatıldım.  Kimi zaman şaraplar eskittim,  kimi zaman bir nefeste sustum,  kimi zaman bir ilahı reddettim kaç Tanrı öldürdüm ve yine sana anlatmak istedim. Sen gideli kaç mısra değişti,  Hangi Eda geldi peşinden,  dizelerim başka bir lisanla konuşur oldu,  kıyamete eren küfürler sarfettim bazen,  hakikatin esiri oldum,  gün batımlarında doğum sancısı çektim. Bir güvercinin kanadı, bir Emre’nin yüreğiyle kırıldı, dördünc

ADÜ Sosyoloji Lisans Öğrencisi - Rumeysa Uzunoğlu Hiçliğin Gölgesinde: Yaşamın Amacı Nedir?    ÖZET Yaşamın amacı, insanlık tarihinden bu yana filozofların, bilim insanlarının ve tüm insanlığın yanıt aradığı evrensel bir sorudur. Platon’dan Nietzsche’ye, Augustinus'dan, Camus’a kadar pek çok filozof, yaşamın amacı ve anlamını, bu anlamın nasıl var edileceğini sorgulamışlardır. Yaşamın amacı; sevgi, inanç, aşk, cennet ve ahlak gibi kavramlarla örülü bireysel ve toplum

Friedrich Wilhelm Nietzsche, Alman klasik filolog ve filozoftur. Nietzsche'nin fikirleri ve üslubu, yerleşik düşünce kalıplarını...

Hiçliğin Gölgesinde: Sevgi, Dostluk, Aşk ve Ahlak Üzerine Bir Soruşturma Rumeysa Uzunoğlu ÖZET Bu makale, Platon'un Şölen ve Aristoteles'in Nikomakhos’a Etik eserleri ışığında sevgi, dostluk, aşk ve ahlak kavramlarını ele alıyor. Bu makale kavramların gerçekliğini sorgularken, çeşitli filozofların fikirlerini değerlendirerek yazarın kendi görüşlerini sunuyor. Platon a

Sosyal çürüme, Dr. Zeliha Burtek'in ortaya attığı bir kavramdır. Sosyal çürüme toplumsal değerlerin, normların ve ilişkilerin harap olması, zayıflaması, sistemlerin doğru ve düzgün çalışmaması sürecini ifade eder. Bu çürüme, genellikle sosyal ilişkilerin toplumsal yapının ve toplumun temel unsurlarının, örneğin siyaset, eğitim, ekonomi, adalet ve hukuk sistemi, aile gibi yapıların fonksiyonlarını yitirmesiyle ilişkilidir. Bu, toplumun dayanışma, güven ve işbirliği gibi önemli