diyalektiğim

birbirimizi yıkarken bile yeniden kuruyoruz

bana öyle geliyor ki

yüz yıl

yüz harabe geçse

gölgemiz yer değiştirse bile

bu susamaklar bitmeyecek

yine aynı insanlar olacağız

cam kırıklarını çiğniyorum

beni çelişkiye düşüren varlığın

kanayan sevgime hükmediyor

ama "ben bir kavram değilim"

bana yaklaşmak için eğilmek zorundasın

katetmiş olduğun ıssızlığı görüyorum

ama tarif edemiyorum

ve hiç kimseyi yalan söylediğini anlayacak kadar

özümsemek istemiyor

Machiavelli'nin muazzam muamması olmak istemiyorum

"bazı anlar bir daha yaşanmıyor"

belki de çok geç bir uyanış

ne kadar değişmediğimizi iddia etsek de

yüzümüze taze kırışıklıklar

karanlığımıza koyu karanlıklar

ruhumuza bitkin saatler katıldı

gerçeği sen de biliyorsun

ben de

en kutsal aşkların sonuna dön bir bak

yine de

bizimle mutluluğu teğet geçmek isterdim

fakat ne sana

ne de bu hissin gerçekliğine

hiç inanmadım

insan hep aldatır kendinden bilirsin

mesele hayatta kalmaktı değil mi

bak istesek de istemesek de kaldık

kabullenelim artık

kaç yada savaşa yer yok

şimdi neden kendini ait olmadığın bir kötülüğe mahkum edip

küçük bir çocuk gibi

nasıl kullanacağını bilmediğin bir silahla

hem kendinden hem dünyadan korunuyorsun?

kendine bunu sormanı istiyorum

içinde bu saflığı ve iradeyi bulup

teslim olmak istersen

bunu bana da söylemeni