henüz çok erken/henüz çok geç

hiçliğim bu soğuk sabahların tehdidi altında

her salise bir veda avuçlarımda kıvranıyorken

bu karanlık perde de

bizi saklı tutuyor

zihnimin yankıları durmadan fısıldıyor:

"nasıl olsa yiteceksiniz" diye

kendi dünyamın saf kabuğunda saklanırken,

beni inançsızlığımdan alıkoydun.

ne tuhaf,

kalbim acının taşından yontulmamış meğer.

"sen bana bu dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu öğrettin"

avuçlarından saçlarıma uzanan o yolda

sanki çocukluğumun düğümünü açıyor parmakların;

zehrim,

panzehrim.

bir sabah uyandığımda

seni kendimden koruyamamış olmaktan yanıyorum

mutluluğumun faili olarak seni suçlamak ihtimaline yanıyorum.

yaşadığım her şey bana kayıplarımı,

ölmekte olduğum her zaman,

bana heba oluşu hatırlatırken, söyle:

nasıl geleceğe diri diri bakabilirim?

henüz çok erken,

henüz çok geç.

karanlığıma boyun eğmeden,

bütün felaketleri

bütün suçlulukları,

bütün dikenleri kucaklayıp,

senin varlığının o vahşi sıcaklığına,

o usul esintisine sarılarak yaşamayı seçiyorum artık.