“biri açık olsun”

bir gece yarısı sana nail olmak vardı,

bak şimdi ciğerlerimde ölü kelebeklerle

her duman içime çöküyor

sözgelimi küf tutmuş bir yalnızlık gibi

yüzbinlerce yıl sürecek

adı konmamış bir his büyüyor içimde

sinir uçlarından örülmüş bedenimde

hiç dillendirilmemiş bir veda eşliğinde

günbegün yok oluyorum

göğsümde son sözlerin dururken

ruhumu avuçlarımla söküp çıkarmak,

canımı için için yakmak istiyorum

bilirsin ben zaten hep bu civarlardaydım,

pek durağım yoktur öyle

kimi zaman seni özlediğimde

bir çay söylüyorum,

“biri açık olsun” demiyor kimse.

ruhum demleniyor böyle

zifti çıkıyor

onca şeyden sonra

eskiden parlak bir yıldızmış

göğünü yitirmiş derler benim için.

hiç bilmediğim sokaklarda

ne çok şey sustum

hiçbirini duymamış dünya

açlığım mekanik

susuzluğum organik olabilir mi?

bak sonbahar geldi

mantarlar büyüdü

-ne garip

oysa ben çürüyorum

bu sebepten

benimle birlikte yitip gitme diye

boynuma seni işledim

öyle öfkeliyim ki,

sığmaz içim yüreğime,

pek bilmez kimse,

küfre başvururum böyle zamanlarda.

bir yerde okudum

"o olmadan her şey hiçe dönüşüyor" diyordu

neredesin

sensiz yaşadıkça

her nefes bulandırır içimi

bir acıyı kusmak isterim

öyle çok ağrıdım ki,

yalın bir halde gördüm,

dünyayı ve insanları,

kimse sevmez aslında kimseyi.

sen olmadan her şey hiçe dönüşüyor

evet

ruhum bulandı bir kere

yaşamak,

ne uzun duygu.