"Yanan gecelerin, suskun cümlelerin ve yüzüne yapışmış bir tebessümün hikâyesi." Düştüm, tutan olmadı elimden, kendimde değilim bir süredir zaten. İçimde yankılanıyor aynı kelimeler, “Neyse boş ver” dedim, boşluk doldu yeniden. Sustukça çürüdü her cümlem, Acı bir tebessümle, maskem oldu çehrem. Kimse bilmez, kaç gece yandım da Kaç sabaha aldandım. Sokaklar bilir, kaç gece geçtim, bir elimde sigara, bir elimde geçmişim. Uyumak için kokuna hasret çekmişim, rüyalarım bile artık

Gece beş, sokak uykuda, asfaltın üstünde ayak sesim yankıda. Hava soğuk, şehir yorgun, bir tek ben uyanığım ve bir de balkon. Beş katlı bir suskunluğun, dördüncü katında yanıyor ışık. küçücük bir balkon korkuluğuna omzunu dayamış, sanki içeri sığamamış da dışarı taşmış. Perdenin ardında kim var bilmiyorum, belki uyuyamayan bir kalp, belki onun için dün bitmemiş, belki yarına başlamaya korkuyor. Bir yandan dert kokuyor o balkon: Unutulmayan anılar hatırına, hafıza gece nöbetin

bir gece yarısı sana nail olmak vardı, bak şimdi ciğerlerimde ölü kelebeklerle her duman içime çöküyor sözgelimi küf tutmuş bir yalnızlık gibi yüzbinlerce yıl sürecek adı konmamış bir his büyüyor içimde sinir uçlarından örülmüş bedenimde hiç dillendirilmemiş bir veda eşliğinde günbegün yok oluyorum göğsümde son sözlerin dururken ruhumu avuçlarımla söküp çıkarmak, canımı için için yakmak istiyorum bilirsin ben zaten hep bu civarlardaydım, pek durağım yoktur öyle kimi zaman sen

birbirimizi yıkarken bile yeniden kuruyoruz bana öyle geliyor ki yüz yıl yüz harabe geçse gölgemiz yer değiştirse bile bu susamaklar bitmeyecek yine aynı insanlar olacağız cam kırıklarını çiğniyorum beni çelişkiye düşüren varlığın kanayan sevgime hükmediyor ama "ben bir kavram değilim" bana yaklaşmak için eğilmek zorundasın katetmiş olduğun ıssızlığı görüyorum ama tarif edemiyorum ve hiç kimseyi yalan söylediğini anlayacak kadar özümsemek istemiyor Machiavelli'nin muazzam mua

zırhımı neyden yarattın? hatırla. hissedebileceğim bir şey ver, affedebileceğim. suskunluğunu, yabancılığını bir köşede bırak. biraz cesaretin varsa, gözlerimin içine bak, orada nehrim, zehrim, orada alevim. aynam ol öyle bak bana elbette alaca'm gözlerini yakacak, çünkü sen tanımazsın sahiliği. fakat alışırsın, karanlığı özümseyen göz bebekleri gibi. zaman kırık bir ayna misali, bakınca gölgemiz yansıyor ama hiçbir ihtimalde yan yana değiliz. çünkü kırıklar bazen yalanlardan

Sözü edilen o cehenneme, hissettiğimin bir parçası bile düşse, utanırdı cehennemliğinden. Sefalet döngüsündeki bu zavallı fani bedenimi aşan bütün imkansızlıklar kışkırtıyor karanlığımı. Neylesi bir güç istenci bu böyle? Zamanı tutup bükmek, ölümü bir hastalık gibi iyileştirmek, tükenmiş bir cesedi, kalbimde değil de dünyaya geri taşımak istiyorum. Yaşamak matah olduğundan değil, merak dolu gözlerinin ışıltısını yeniden dünyaya çevirmeni, denizi tatmanı, her güzelliğe şahit

haberin yok zamanın üstünü nasıl hoyratça örttüğünden benimse bir halı gibi içimi ezdiğinden haberin yok epeyce eksildiğimizden yalnız uğurlarken değildi bir başınalığımız sonrasında da gidenin vakti kalmayana dokunmadı taksit taksit terk edildik sen hep bilirdin zaten insan soyunun güvenilmezliğini ve bu yüzden her yokuşta her kapı eşiğinde dört yol ağzında karşılardın beni kuşatırdın zarifçe etrafımızı başımı nereye çevirsem orada olurdu gözlerin ve kazayakların fakat şimdi

Hiyam düşer sandılar içime, sığınacak bir harabe edası taşıyan gözler olsa da, söz konusu değil hiçliğimden geçemem vaz. Çünkü "Weltschmerz"i giyindim, göğsümün tam ortasına yerleşti. Üç kez gömüldüm dünyaya. Lenflerimde sakladım hem seni, hem kendimi; ciğerlerimde, ölü kelebeklerle birlikte, acı sıçrıyor cümlelerime. Son yokuşlarda benimle ol diye boynuma seni işledim. En iyi sen biliyorsun, birtanem, vakti zamanında tırnaklarımı geçirdim yaşama; fakat gülünç bir acı döngüsü

senden yoksun olduğumu bilmez kimse yamacındaki o eski güzelliğimi tanıyamaz gayrı nasıl bilsin?  şahit olmadı bu şehirde kimse bizim yarattığımız fanusa gözlerinden gözlerime yansıyan ışıltıya denk düşemedi hiç kimse bu yüzdendir düz bir zaman çemberinin içinde zavallı insanoğlundan sakınışım seni ölümün herkesin başına gelecek sâfi bir yaşam koşulu olduğunu yedi yaşımdan beri biliyorum ancak öyle parçalandı ki ruhum ömründen feragat edip bana bir ömür yaratmış olduğun halde

Senin yokluğunda,  nefsin aynasında silindi suretlerim. Aldatıldım.  Kimi zaman şaraplar eskittim,  kimi zaman bir nefeste sustum,  kimi zaman bir ilahı reddettim kaç Tanrı öldürdüm ve yine sana anlatmak istedim. Sen gideli kaç mısra değişti,  Hangi Eda geldi peşinden,  dizelerim başka bir lisanla konuşur oldu,  kıyamete eren küfürler sarfettim bazen,  hakikatin esiri oldum,  gün batımlarında doğum sancısı çektim. Bir güvercinin kanadı, bir Emre’nin yüreğiyle kırıldı, dördünc