Işığı Yanan Balkon

Gece beş, sokak uykuda,

asfaltın üstünde ayak sesim yankıda.

Hava soğuk, şehir yorgun,

bir tek ben uyanığım ve bir de balkon.

Beş katlı bir suskunluğun,

dördüncü katında yanıyor ışık.

küçücük bir balkon korkuluğuna omzunu dayamış,

sanki içeri sığamamış da dışarı taşmış.

Perdenin ardında kim var bilmiyorum,

belki uyuyamayan bir kalp,

belki onun için dün bitmemiş,

belki yarına başlamaya korkuyor.

Bir yandan dert kokuyor o balkon:

Unutulmayan anılar hatırına,

hafıza gece nöbetinde,

Ama o ışık, karanlığın alnına konmuş küçük bir teselli gibi duruyor.

Diğer yandan huzur var:

Çaydanlığın fokurdayan sesi,

kitabın arasına bırakılmış ince bir ayraç,

yorgun bir bedenin yine de yaşamaya karar verişi.

Anlıyorum ki;

aynı anda hem yarayız hem merhem,

hem gideniz hem bekleyen,

hem ağlayınız hem gülen.

O balkon da böyle işte:

Bir ucunda “keşke”ler,

diğer ucunda “iyi ki”ler asılı duruyor.

Yürürken fark ettim,

yeryüzündeki hiçbir yalnızlık tek başına değil aslında.

Bir yerde mutlaka ışığı yanan küçük bir balkon var,

seninle aynı soruyu düşünen, seninle aynı gökyüzüne bakan.

Sonra adımlarımı yavaşlattım,

sanki balkondaki insana saygı duruşu.

sanki kendi kalbime küçük bir selam:

“Dayan, bak bir yerlerde hâlâ yanacak kadar cesur ışıklar var.”

Ve gece, gündüze dönerken yavaşça,

benim de içimde küçük bir balkonun ışığı yandı.