birtanem

Hiyam düşer sandılar içime, 

yuva gibi bakan gözler olsa da,

ne olursa olsun, 

hiçliğimden geçemem vaz, 

"Weltschmerz'i" taşırım içimde. 

Üç kez gömüldüm dünyaya, 

Lenflerimde sakladım hem seni, 

hem kendimi, 

ciğerlerimde ölü kelebeklerle birlikte, 

acı sıçrıyor cümlelerime. 

Son yokuşlarda benimle ol diye, 

boynuma seni işledim. 

En iyi sen biliyorsun bitanem,

vakti zamanında tırnaklarımı geçirdim yaşama, 

fakat gülünç bir acı döngüsü edindim. 

Şimdi hür irademle boyun eğiyorum, 

hiç var olmayan Tanrı'larıma. 

Dünya hepimizi bir sakız gibi çiğniyor, 

itiraz ediyorum bu dünyanın yapısına, 

tükürme sırası şimdi bende. 

Akılalmaz bir hiçlikten geliyoruz. 

Bir hurafenin artıkları bu. 

Kim attı beni bu kozmik çiğliğe? 

Yaşamın olanaksızlığı çözülemez, ancak sonlandırılabilir demişti Zapffe. 

İşte tam da bu yüzden, 

kimse gerçekten sevmez kimseyi, 

sevgi bile barındıramaz içinde hakikati. 

gülünç bir tezatlıktır bu böyle. 

Nasıl bir faniymişim ki,

zehirli bir vinkristin gibi, 

kimsenin şifası veyahut

zaafiyeti olamamışım. 

İnsanların plan yaptığı, 

en sevilenlerin öldüğü, 

Tanrı'ların güldüğü bu dünyada, 

hiçlik ile hakikatin peşinde, 

sevgiden mahrum, 

acıya mahkumuz. 

Ancak bil ki, 

bütün evrenlerde ve ihtimallerde, 

yaşamakta olduğum hayatı ve ıstırabı, 

sonsuz kere ve tekrardan aynı hiçlikte yaşayacağımı bilsem,

sorgusuz sualsiz, 

yine yaşamayı seçerdim.

Yalnız seni yaşamayı.