evsizlik

Sözü edilen o cehenneme,

hissettiğimin bir parçası bile düşse,

utanırdı cehennemliğinden.

Sefalet döngüsündeki

bu zavallı

fani bedenimi aşan

bütün imkansızlıklar kışkırtıyor karanlığımı.

Neylesi bir güç istenci bu böyle?

Zamanı tutup bükmek,

ölümü bir hastalık gibi iyileştirmek,

tükenmiş bir cesedi,

kalbimde değil de

dünyaya geri taşımak istiyorum.

Yaşamak matah olduğundan değil,

merak dolu gözlerinin ışıltısını

yeniden dünyaya çevirmeni,

denizi tatmanı,

her güzelliğe şahit olmanı istediğimden.

Ölümün panzehiri ya gelecekte

veyahut zihnimde bir yerde saklıysa?

Bununla nasıl yaşanılır?

Tam da bu yüzden,

cennet yerine cehennemi vaad ediyorum size.

Bu dünyadaki -en azından- gerçek cehennemi.

Çünkü hiçbir dua,

ölmekte olan bir bedenin çağrılarına kulak vermedi.

Hiçbir Tanrı'nın merhameti,

gazabından önce gelmedi.

Ne cenneti, ne cehennemi,

bu dünyadaki yaşamı sonlandırmayı,

mutlak bir hiçliği vaad ediyorum size.

Nasıl dayanabiliyoruz zamanın kırbacına?

Bu dünya, bu yeryüzü, bu iklim

artık bir hayli ıssız.

Nasıl veda edilir bilemediğimden

dünyada daha az yer kaplamaya çalışıyorum.

ve inanmayacağını biliyorum fakat

ben artık çok üşüyorum.

Bir veda olduğunu fark etmeyişimin azabını, bütün mevsimler boyunca çekiyorum.

O bir yıl yanı başında olmadığım için

yüz binlerce yıl boyunca kanamak,

Sylvia gibi kendimi zehirlemek istiyorum.

Biri bana söyleyebilir mi

uğruna yaşamaya değecek ne varsa?

Kimin var ruhumu ve sevgisini sonuna kadar koruyabilecek yüreği.

Yorulsam yaşamı tırmanmaya çalışmaktan,

atsam sırtımdaki anlamsız kayayı bir kenara,

beni yine kollarına almaz mısın?

Buradan nasıl çıkacağımı bilmiyorum.

Yelkovanla akrebi yer değiştirdim.

Kötü huylu zaman,

patolojik ve edebi ıstırabımın

aleyhine şahitlik etmekten başka

neye yarar ki?

Çünkü zaman yalnızca düz bir çember,

Olmakta olan ve gelecekte olacak her şeyi barındıran.

Yine de mıh gibi biliyorum ki

Bu cihanda seni benden,

beni senden çok seven kimse olmayacak.

Bedbaht günlerde

bütün melekler acımasız bir seyirci,

bütün insanlar yük,

bütün sözde Tanrı'lar bir korkak gibi saklanırken bile,

koskaca bir şehir şahit ,

sevgiden örülmüş fanusumuza.

Hangi Tanrı itiraz edebilir buna?

Hatırlıyor musun?

Bana "eve dönmek istiyorum" demiştin.

İşte ben o vakitten beri evsizim.

Birbirimizi affedemiyorum.

Sen beni nasıl evsiz bıraktın?

Bütün özlemler,

bütün bahaneler,

ve bütün teselliler

yalnız seni sevmeye çıkarken,

bütün felaketler

ve devrik şişeler

yalnız sana, evime varır.

Çünkü ölüm her şeyin en kesini

ve en imkansızıdır.

sçsb.