senden yoksun olduğumu

bilmez kimse

yamacındaki

o eski güzelliğimi

tanıyamaz gayrı

nasıl bilsin? 

şahit olmadı bu şehirde kimse

bizim yarattığımız fanusa

gözlerinden gözlerime yansıyan ışıltıya denk düşemedi hiç kimse

bu yüzdendir

düz bir zaman çemberinin içinde

zavallı insanoğlundan sakınışım seni

ölümün herkesin başına gelecek

sâfi bir yaşam koşulu olduğunu

yedi yaşımdan beri biliyorum

ancak

öyle parçalandı ki ruhum

ömründen feragat edip

bana bir ömür yaratmış olduğun halde

sen bile tanıyamazsın artık iklimimi

epeyce çirkinleştim

anladım ki

benim alemetifarikam sendin

kendimi taşıyamaz haldeyim

beni dizlerinde uyutur musun

Yok binbir güçle aldığım

nefese bir mazaret. 

Epiktetos'un dediği gibi; kendi cesedini sırtlanmış ufacık bir ruhum ben

bu sebepten dünyada daha az yer kaplayışım

ve evet kimse ilgilenmedi açlığımla

yanan damarlarımı okşayan olmadı

zaten üstümü örtmeye de gelmedin geceleri

öyle bir adam sevdim ki

her zerresine düştüğüm

kaz ayaklarını ezbere bildiğim

gülünce kısılan gözlerinden tanıdığım

aynı bozuk hücreyi paylaştığım

evvelden beri inşa ettiği

bütün dünyalar çöktüğünde

benim inşa ettiğim

bütün sevgileri ve inançları

beraberinde götürdü

her şeye

kendime rağmen

olmaz da belki sana ulaşır diye

ruhumdan bir köprü kurdum

her doğan gün

yalnızlıktan kaybettim

zaman mefhumunu

şimdilerde başucunda gülhatmi

oysa bahçemizde gül begonyalar olacaktı.

çocukluğumun sadâsı

artık benim bildiğim bir

dünyada yankılanmıyor

henüz sana ulaşabilmenin

bir yolunu bulamasam da,

avare şiirlerim sana emanet

bundan böyle

şuramda bir şey var

bir ur

telaşlanma hemen

eskisi gibi değil

adına başka bir şey diyorlar

bana sorarsan

bu bir karanlıktan ziyade

gözlerimi söküp atan

binlerce güneşe bakmak gibi

kafi bana bu kadarı

yaşayamam daha fazla bu külfeti

en çok da duydukça dualarını

hiçbir öfke soğutamaz içimi

amma da kavga ederdik yaşam uğruna

mavi işlemeli bir tabak incirle

yahut bir fincan kahveyle son bulan

buna bile öyle hasretim ki.

nasıl desem

yalnızca

her şeyin damarlarımı yaktığı

bir zamana geri dönüp

sonsuza kadar orda kalmayı

senin yaşadığın bir dünyada

senin tarafından sevilmenin sade

mükemmelliğini geri istiyorum

Kaybolmuş ve güvensiz şekilde yenemeyeceğim bir gerçekliğin içinde

sevdiğim her şeyin olduğu

bu yerin ortasında

senin olduğun bütün anıları saklayacağım

sen hep benim evim olarak kalacaksın

senin seven gözlerinden uzak bir şekilde

gerçek dünyanın bataklığında çürüdüğümde ise

bu dünyaya dönüp

gözlerimi kapatıp, 

seni tanımanın

sade mükemmelliğiyle

kendimi avutacağım

başka bir yer olduğuna inanmıyorum

fakat

yanımda olduğun

elimi tuttuğun

gözettiğin

saçımı okşadığın

gülücüklere boğduğun

doyurduğun

acımı hafiflettiğin

üstümü örttüğün

yaramı sardığın

birlikte kötücül şeylerle savaşıp

dünyayı yendiğimiz her an

benim cennetimdi zaten

bu yüzdendir ki

kalbime sakladığım seni

her şeyden ziyade seviyorum

iyi ki doğdun

iyi ki varsın

iyi ki vardın